|
Sir Harry Trelawney (Trelawny) (1756-1834)
1 Zijn leven
Harry Trelawney (ook: Trelawny) (26 juni 1756 - 24/25 februari 1834) is een aparte figuur, een bekeerling uit het begin van de 19de eeuw. Zijn pad kruiste dat van Domenico Barberi, George Spencer en Ambrose Phillipps de Lisle. Hij is een illustratie van de kleine maar gestaag groeiende groep anglicanen die nog voor het begin van de Oxfordbeweging de weg naar de Kerk van Rome vonden.
Harry Trelawney was de zoon van de 6de baronet van Trelawne (Schotland). Hij werd geboren in juni 1756 (zijn doopsel was op 26 juni 1756). Zijn opleiding genoot hij in Plymouth en vanaf 1770 in Westminster. Bij de dood van zijn vader William Trelawny in 1772 werd hij de 7de baronet van Trelawne.
Hij studeerde aan Christ Church, Oxford. Hij werd priester gewijd voor de presbyteriaanse kerk in West Looe op 22 april 1777.
In 1778 huwde hij met Anne Browne met wie hij zes kinderen kreeg.[1] Op 2 juni 1781 werd hij opnieuw diaken en priester gewijd, nu voor de Church of England.[2] Hij werkte achtereenvolgens in Exeter, St. Allen en Egloshayle tot hij wegens slechte gezondheid in 1804 zijn ontslag gaf.
In 1810 werd hij katholiek. Hij worstelde heel lange tijd met de vraag rond de geldigheid van de Anglicaanse wijdingen en wilde enkel onder voorwaarde katholiek priester gewijd worden, hetgeen de katholieke Kerk nooit toestaat. Hij woonde in Plangeau bij Genève vanaf 1819. Na de dood op 18 november 1822 van zijn vrouw Anne Browne, die nooit katholiek werd was hij vrij om priester gewijd te worden. Uiteindelijk werd hij gesteund door zijn een na jongste dochter Anne Letitia, die hem permanent vergezelde, in Rome voorbereid (1829? en 1830) op het ontvangen van het priesterschap. In Rome werd hij verwezen naar Dominic Barberi om zijn voorbereiding af te ronden, m.n. het leren van de rubrieken (hoe de sacramenten te vieren).
Het was voor Barberi, die zich vanaf zijn jeugd voorbereidde op zijn zending naar Engeland, de eerste kennismaking met een Engelsman. Zijn dochter Anne Letitia riep de priesterstudent George Spencer ter hulp als tolk bij deze contacten. Zo leerde deze laatste, evenals diens jongere vriend Ambrose Phillipps de Lisle Barberi kennen en ontstond er een levenslange vriendschap tussen hen.
Trelawney ontving op 30 mei 1830 de priesterwijding uit handen van kardinaal Odescalchi.
Trelawney zette zich vervolgens enorm in om de Passionisten met Barberi en de Rosminianen met Luigi Gentili naar Engeland te krijgen om er te komen missioneren. Hij bleef de rest van zijn leven bevriend met Barberi, Spencer en de Lisle.[3]
Hij stierf op 25 februari 1834 in Laveno aan het Lago Maggiore, waar hij ook begraven werd.
2 Bronnen
- George Clement Boase, Bibliotheca Cornubiensis vol II, London, Longmans, 1878, 765-767.
- John Burke, A Genealogicla and Heraldic Dictionary of the Peerage and Baronetage of the British Empire, London, Henry Colburn, 1839, 1044.
- John Debrett, The Baronetage of England: Containing Their Descent and Present State ..., vol I, London, 1815, 43.
- "The Strangest Priest" in: the Catholic Herald (9 maart 1984).
3 Voetnoten
- ↑ De gegevens in de diverse genealogieën zijn niet eensluidend. M.n. de plaats van Letitia, die soms de oudste, soms de jongste genoemd wordt, maar die kennelijk de vijfde in de rij is. Meer info bij: Anne Letitia Trelawney.
- ↑ Het gaat hier te ver om zijn geestelijke weg te schilderen.
- ↑ Zijn vriendschap in 1831 met de Lisle blijkt uit een brief van de Lisle in: Frederick George Lee, Validity of the Holy Orders of the Church of England, London, J.T. Hayes, 1869, 306-307.
|
