Giovanni Perrone

Giovanni Perrone (11 maart 1794 – 26 augustus 1876) Na een studie van theologie in Turijn werd hij jezuïet in 1815. In 1824 werd hij professor dogmatiek aan het Collegio Romano. Gedurende een halve eeuw bekleedde hij de functies van rector en studieprefect aan deze school. Hij zetelde in diverse curie-commissies en was een theologisch adviseur van Gregorius XVI en Pius IX en leraar van Leo XIII. Zijn invloed in de theologie is moeilijk te overschatten. Hij is een stichter van de zogenaamde "Romeinse School" waartoe de jezuieten Carlo Passaglia, Clemens Schrader en Johannes Franzelin behoren. Hij had zeker invloed op vele andere theologen. Als we ons beperken tot Engeland: Nicholas Wiseman, Henry Manning en William George Ward hebben zeker veel van hem geleerd. Ook Newman kende zijn werk. In Rome ontmoette hij Newman in 1845-46, met hem sprak hij over de Development of Christian Doctrine, dat hij vanwege Newmans originele aanpak aanvankelijk zeker niet snapte. In 1848 moest hij vluchten bij de opstand tegen Pius IX. Hij verbleef drie jaar in Engeland als balling. Na terugkeer uit de ballingschap bleef hij tot op hoge leeftijd de leerstoel van dogmatiek bekleedde. Hij was een van de mensen achter de dogma-verklaring van Maria Onbevlekt Ontvangen, waarbij Newmans Development of Christian Doctrine zeker een belangrijke rol speelde. Hij schreef 44 werken, m.n. op het vlak van de dogmatiek. Perrone was zeker een van de grootste theologen uit de 19de eeuw. Hij is echter daarna vrijwel volledig in de vergetelheid geraaakt.