Henry Edward Manning

1 Henry Edward Manning Henry Edward Manning portrait Henry Edward Manning by George Frederic Watts cleaned Henry Edward Manning werd op 15 juli 1808 geboren uit een anglicaanse familie te Totteridge in Hertfordshire. Zijn vader was 'governor' van de bank van Engeland. Met een politieke carrière op het oog vertrok hij in 1827 naar Balliol College in Oxford. In 1831 besliste hij op als clericus verder te leven en op 23 september 1832 werd hij diaken gewijd. Korte tijd na zijn wijding werd hem de zorg toevertrouwd over de parochie van Lavington-with-Graffham. Op 17 november 1833 huwde hij Caroline Sargent, een dochter van de rector van deze parochie. Zij ontviel hem reeds op 24 juli 1837. Noch tijdens zijn verblijf in Oxford, noch als jong clericus maakte hij deel uit van de Oxford-beweging. Hij stond huiverig tegenover de “Tracts for the Times”, en hij wees Newmans beroemde “Tract 90" af. Als aartsdiaken van Chichester werd hij beschouwd als één van de leiders van de anglicaanse 'High Church'. Vanaf 1847 groeide hij door studie en een aantal ervaringen naar de katholieke Kerk toe. M.n. Newmans Development on Christian Doctrine (1845) maakte grote indruk op hem. De benoeming van de heterodoxe anglicaan Gorham tot pastoor van Bramford Speke door de wereldse overheid tegen de wil van de anglicaanse bisschoppen in en de benoeming van de liberaal Renn Dickson Hampden tot bisschop en de inmenging van het parlement met de bisschoppelijke beslissing over de heterodoxie van C.G. Gorham, werd voor hem de aanleiding om katholiek te worden. Op 6 april 1851 werd hij in de katholieke Kerk opgenomen en reeds op 14 juni priester gewijd door kardinaal Wiseman. Van 1851 tot 1853 studeerde hij theologie in Rome. Na zijn terugkeer in Londen leidde hij vele anglicanen de katholieke Kerk binnen. In 1857 werd hij proost van het aartsbisdom Westminster. Hetzelfde jaar stichtte hij te Bayswater de congregatie van de oblaten van Carolus Borromeüs. Op 8 juni 1856 werd hij door bisschop Ullathorne tot bisschop gewijd, hij volgde toen kardinaal Wiseman op als de tweede aartsbisschop van Engeland na het herstel van de hiërarchie in 1850. Op 15 maart 1857 werd hij kardinaal gecreëerd. Hij was een man die naar extremen neigde. Aartsbisschop Manning werd een van de drijvende krachten van de ultramontanistische of infallibilistische partij. Tijdens het eerste Vaticaans Concilie, was hij één van de leiders van de meerderheid die ijverde voor het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid. Tijdens zijn episcopaat was hij vooral werkzaam en verdienstelijk op sociaal vlak, door de bouw van scholen, weeshuizen,... voor de armen en door zijn zorg voor de vele katholieke Ierse immigranten, en zijn ingrijpen in sociale conflicten. Ontembaar werkte hij verder tot korte tijd voor zijn dood op 14 januari 1894, vol ijver voor de katholieke bevolking, waar hij de zorg over had. 2 Bronnen J.R. Gasquet, Cardinal Manning, London, Catholic Truth Society, 1895. David Newsome, The Parting of Friends. The Wilberforces and Henry Manning, Michigan, Wm. B. Eerdmans, 1993. (eerste uitgave 1966) Edmund Sheridan Purcell, Life of Cardinal Manning, Archbishop of Westminster, (2 vols.), London, 1895.