William Bernard Ullathorne

__NONUMBEREDHEADINGS__ Leven William Bernard Ullathorne werd geboren op 7 mei 1806 in Pocklington, Yorkshire. Zijn vader was katholiek en zijn moeder werd katholiek bij haar huwelijk. Op zijn 15de ging hij naar zee en maakte een aantal reizen naar de Baltische en de Middellandse Zee. Terwijl hij in Memel (havenstad in Litouwen) de Mis bijwoonde ervoer hij een soort bekering. Hij las het leven van de H. Johanna Francisca de Chantal (door Marsollier). Bij thuiskomst in februari 1823 werd hij naar de abdij van Downside (bij Bath) gestuurd voor verdere opleiding. Zijn mentor was John Bede Polding die later de eerste aarstbisschop van Sydney zou worden. Hij deed geloften in 1825. Bij die gelegenheid werd Bernard aan zijn naam toegevoegd. Australië In 1831 werd hij priester en in 1832 werd hij gezonden naar New South Wales, Australië als vicaris generaal van bisschop William Placid Morris (1794–1872). Hij werkte daar vooral onder de "veroordeelden", mensen die als straf naar Australië verbannen waren. Deze groep werd vaak onmenselijk en onrechtvaardig behandeld en leefde volledig amoreel. Door zijn rapporten aan de regering werd dit gevangenissysteem snel hervormd. Het was mede aan zijn inzet te danken dat paus Gregorius XVI de hiërarchie in Australië invoerde. In 1836 zond Bede Polding hem terug naar Engeland om meer Benedictijnen voor Australië te recruteren. Hij bezocht Ierland waar hij Mary Aikenhead ontmoette. Dank zij haar keerde hij terug naar Australië met vijf zusters van haar congregatie The Religious Sisters of Charity. Engeland In 1841 keerde hij terug naar Engeland met wat men nu een burnout noemt. Hij herstelde langzaam en zorgde voor de katholieke missie in Coventry. Hij verwelkomde hier Margaret Hallahan, de latere ordestichtster, die er de zorg voor zieken en scholen op zich nam. Hij weigerde intussen drie bisschopsbenoemingen in Australië (voor Hobart, Adelaide en Perth). Op 21 juni 1846 (dezelfde dag als de inthronisatie van Pius IX) werd hij bisschop gewijd en apostolisch vicaris van het Western District. Reeds in 1848 werd hij verplaatst naar het Central District. Bij het herstel van de hiërarchie in Engeland (1850) werd hij de eerste katholieke bisschop van Birmingham. In de volgende 40 jaar werden in dit bisdom 67 kerken, 32 kloosters en ca 200 scholen geopend. In 1888 ging hij met emeritaat. Hij stierf op 21 maart 1889. Zijn bekendste werken zijn: The Endowments of Man (1882); The Groundwork of the Christian Virtues (1883); Christian Patience (1886). Als bisschop van Birmingham vielen Newman en de oratorianen in een aantal zaken onder zijn jurisdictie. Voetnoten